Stokstaartjes en de Zweden

In Zweden heb ik al meerdere opvallende dingen meegemaakt. Zweden zijn bijvoorbeeld:
- erg beleefd in de bus (in Örebro tenminste)
- dol op melk. In de winkels staan ten minste 9 verschillende soorten NORMALE melk
- soms een beetje dom: ze drammen met z'n allen in een automatische draaideur waardoor de sensor steeds iemand ziet en de deur steeds stopzet, waardoor het minutenlang duurt voor de deur eindelijk zo ver is gedraaid dat je een gebouw in kunt
- dol op eten (op de förskola 3 maaltijden van 08:00 tot 14:30)
- grote lekkerbekken (Fika, hmmm!),
- dol op gelijkheid (een vrouw die een seksueel getinte opmerking maakt krijgt net zo goed een boete!)
- dol op natuur en laten de kinderen van de förskola anderhalf uur per dag naar buiten gaan, ook al stortregent het of is alles buiten bevroren
- dol op alcohol en zijn vrijdags (en zaterdags) dikwijls om 18:00 al dronken
- amper op straat te vinden op zondag. Ra ra...
- dol op Metallica. Mijn bovenbuurman tenminste wel
- een beetje vreemd: gedag zeggen tegen een vreemde wanneer je ergens buiten loopt is voor sommige mensen heel onbeschoft
- vaak niet blond, zoals een paar mannelijke uitwisselstudenten teleurgesteld zeiden toen ze in de bus zaten
- op papier erg punctueel, maar in de realiteit vaak te laat

En nog genoeg andere dingen.

Laatst zag ik iets in Zweden dat me iets aan natuurdocumentaires deed denken. Je kent het misschien wel: een groep stokstaartjes, waarvan een deel op de achterpoten staat en zenuwachtig om zich heen blijft kijken. Is er niks aan de hand, dan blijft de rest van de groep rustig foerageren en blijft de uitkijk zenuwachtig om zich heen kijken op de uitkijk naar gevaar.

Maar dreigt er gevaar, dan merken die staande stokstaartjes dat op. Ze maken dan een geluid, waarop de foeragerende groep opkijkt en, samen met de uitkijk, vaak in paniek raakt. Daarna maken ze zich uit de voeten of maken ze zich klaar om te vechten.

Ik heb het in Zweden eens zo gedaan. Met een groep zaten en stonden we bij de bushalte. Op een bord bij de bushalte staat digitaal vermeld over hoeveel minuten de volgende bus aankomt. Vaak duurt die ene laatste minuut nog weer 7 minuten; vandaar dat de groep mensen zenuwachtig wordt. Ze weten immers niet waar ze aan toe zijn en wanneer de bus nou echt komt.

Ik leunde op gegeven moment wat naar voren om te kijken of er al iets bus-achtigs in aantocht was. Helemaal niks, ook al duurde het volgens het bord al een paar minuten lang nog maar een minuut voordat de bus ons op zou pikken.

Op gegeven moment ben ik opgestaan, heb ik mijn portemonnee gepakt en daaruit mijn buskaart gevist. Alsof ik alarm sloeg stond de groep wachtende mensen op, tuurden ze om het bushokje heen de weg op en was iedereen opeens vol belangstelling of de bus er inderdaad al was. Maarja, vals alarm.

Op dat moment viel het stokstaart-achtige gedrag me op.

Later heb ik het nog eens getest. We zaten weer met een groep (jaja, mensen zijn sociale wezens en willen in een groep thuishoren - democratisch opvoedingsmodel) te wachten op de bus die er alweer een HELE lange minuut over deed om bij de bushalte te komen. Mensen bleven op hun horloge kijken (ook al staat de tijd op datzelfde bord dat ook die laatste minuut vermeldt) en raken ietst geïrriteerd. Ze slaan dan maar een Metro open, gaan kletsen met iemand of ze vallen terug in hun stille/verlegen Zweedse mentaliteit.

Weer ben ik op gegeven moment opgestaan en pakte ik mijn portemonnee en weer stonden er mensen op, omdat ze dachten dat ik de bus had gezien.

Duidelijk stokstaartjesgedrag dus.

Ik heb het erover gehad met een medestudente en samen hebben we het later nog een keer gedaan. En tot nu toe elke keer...
met succes!