Peuters en het eten van de vloer
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
10 April 2008 | Zweden, Örebro
Ten eerste: twee verhalen in een blogje, met een gedeelde titel die ook nog eens (redelijk) leuk klinkt. Beter kan niet, toch?
Eerst maar eens beginnen met vanochtend. Ik ben op de fiets naar mijn nieuwe stageschool geweest, waar ik vier dagen zal meehelpen en observeren. Van tevoren natuurlijk het adres opgezocht en op de kaart gekeken hoe ik moest fietsen. Dat was simpel: Studentgatan uitrijden, een keer rechtsaf slaan, dan de Universitetsgatan afrijden en de tweede weg links gaan.
Zo gezegd, zo (bijna) gedaan. Alleen bleek er geen tweede weg links te zijn, alleen maar een eerste weg voor de doorgaande weg ineens overging in zanderig gebied met overal bomen. Dat ging dus niet werken.
Maar geen angst, de kaart was mee en de vrouwelijke niet-kunnen-kaartlezen-kunst heb ik niet geërfd van welke vrouw in mijn familie daar ook maar last van mag hebben. Zonder problemen vond ik daarom ook de Erik Rosenbergsvägen, waar ik moest zijn. Alleen toen het volgende probleem: nergens een school te vinden.
Ik heb de weg een aantal keer afgereden, op een parkeerplaats nogmaals de kaart bekeken en gecontroleerd en toen kwam het doemidee bij me op dat ik wel eens bij de compleet verkeerde straat zou kunnen staan: misschien moest ik wel bij een andere nogwatvägen zijn en was de school helemaal niet in de buurt!
Nu ik erover nadacht... alle scholen stonden immers op de kaart aangegeven met een aantal rode blokjes en de naam van de school erbij. Het rode blokje van de Sjumilaskogens Förskola mistte echter op de plek waar ik nu stond.
Uiteindelijk heb ik maar opgebeld; gelukkig had ik het nummer van mijn contactpersoon bij de school bij me. Die begon in het Zweeds, dus ben ik terug gaan praten in het Zweeds. Uitgelegd wie ik was (waarbij een erg verbaasde stem vroeg: maar je bent toch een uitwisselstudent?? Je spreekt Zweeds!) en toen haar Zweeds me te snel werd zijn we op het Engels overgeschakeld.
Ze legde nog uit dat de school eruit zag als een gebouw met twee verdiepingen, rode kleuren, stenen op de eerste verdieping en hout op de tweede. De hele woonwijk bestond helaas uit zulke gebouwen...
Het bleek dat ik heel dicht in de buurt van de school was geweest. Sterker nog, naast DE parkeerplaats waar ik mijn kaart had staan bekijken was de school, slim gecamoufleerd als een gewoon woonhuis.
Ik werd heel vriendelijk ontvangen en voorgesteld aan de Zweedse begeleidsters van de förskola. Vandaag zou ik meehelpen en observeren bij kinderen tussen de 1 en 4 jaar oud.
Omdat de kinderen naar buiten moesten voor de pauze werd ik gelijk aan het werk gezet: kinderen aankleden en klaar maken om naar buiten te gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Al snel stonden we buiten en binnen de kortste keren lagen de eerste peuters al ondersteboven in de plassen modderig regenwater, waren een aantal jongens elkaar aan het bewerken met plastic schepjes en werd ik met grote bewondering aangestaard door een van de jongste kinderen die ik net in een skipakje had gehesen.
Met een paar Zweedse woorden die ik nog kende van mijn vorige stage heb ik de jongens rustig naast elkaar laten spelen. Jammer genoeg leren we dit niet in de Zweedse les, zinnen als: 'jongens, nu even de schepjes gebruiken waar ze voor gemaakt zijn en moddertorens bouwen in plaats van je op elkaar uit te leven'. Ik vraag me af waarom: het is toch wel verdraaid handig als je weet hoe je het moet zeggen!
Toen we naar binnen gaan moesten alle skipakjes, laarzen en handschoenen uit, mutsen af en dikke sokken weer aan en ging de hele zooi in de droger. De kinderen gingen verder spelen en later op de dag hebben we nog met alle kinderen en begeleiders aardappelpuree, doperwtjes en visfile gegeten, wat er natuurlijk goed in ging (nou ja, goed? Niet alles kwam daar terecht waar het terecht had moeten komen natuurlijk) en lekker smaakte!
Bij het naar huis gaan kwamen een aantal oudere kinderen die op de tweede verdieping van het huis les hadden nog naar me toe met vragen, waarbij we een heus gesprek in het Zweeds hebben gevoerd. Ook werd ik nog gevraagd wat ik beter kon: fietsen of autorijden. Vanzelfsprekend kunnen alle vrouwen op mijn leeftijd namelijk al autorijden, zijn ze al getrouwd en hebben ze al een stuk of drie kinderen (nou, Lucas...)! Ik hield het er toch maar bij dat ik beter kon fietsen, wat ze toch heel knap vonden.
Verder heb ik vandaag Zweedse les gehad en voor de les besloten dat ik vandaag maar niet zelf ging koken. Geen gek idee, want tijdens de Zweedse les werd ik meegevraagd om naar een pizzatent te gaan. Graag!
Wat is namelijk het geval? De uitdrukking 'je kunt er van de vloer eten' is natuurlijk algemeen bekend. Als je je eten van de vloer af kunt likken en er geen besmettelijke, enge ziektes aan overhoudt moet het namelijk wel superschoon zijn!
Bij ons in de corridor gaat het volgende op op dit moment. Je kunt er van de vloer, het fornuis en het keukenblad eten. Je kunt er ook van de tegelmuurtjes, de ramen en het plafond likken. Er ligt namelijk echt genoeg.
Het keukenblad is al bijna niet meer te zien door de stapels 'schone' afwas. In alle vier gootstenen staan ladingen niet afgewassen borden, pannen en bekers. Het ene fornuis is zwart met een of andere bruine drab, de rechter is bruinlila gekleurd. De tegelmuurtjes zijn afwisselend wit (originele kleur) met overal rode kool spetters. Ook staan er nog een aantal vieze pannen op het fornuis waar aangekoekte etensresten in zitten.
Met andere woorden: er is voor de komende week genoeg aan etensresten in onze keuken te vinden om een heel dorp mee te voeden! Wanneer je een lekkere smaak aan je etensresten blieft kun je natuurlijk altijd de sausspetters van het plafond schrapen en die in je prakje eten meenemen!
Helaas komt niemand op het idee om zijn eigen spullen in onze à la carte keuken schoon te maken. Het meisje dat nu de cleaning week heeft is normaal erg netjes en schoon, maar volgens mij is ze op het moment niet thuis - niet helemaal goed geregeld dus.
Vandaag heeft de lamp in de gang het begeven. Er springt nu geen licht meer aan als je langsloopt en er is dus complete duisternis in de gang. Ook doet de lamp in de woonkamer het niet meer. Het heeft wel een voordeel: je ziet weinig van de rommel in de gang en in de woonkamer als het donker is. ZO smerig ziet het er hier dus nou ook weer niet uit…
… ’s nachts tenminste.
(Even ter geruststelling: ik vind het nog wel leuk in Zweden ;) )
Eerst maar eens beginnen met vanochtend. Ik ben op de fiets naar mijn nieuwe stageschool geweest, waar ik vier dagen zal meehelpen en observeren. Van tevoren natuurlijk het adres opgezocht en op de kaart gekeken hoe ik moest fietsen. Dat was simpel: Studentgatan uitrijden, een keer rechtsaf slaan, dan de Universitetsgatan afrijden en de tweede weg links gaan.
Zo gezegd, zo (bijna) gedaan. Alleen bleek er geen tweede weg links te zijn, alleen maar een eerste weg voor de doorgaande weg ineens overging in zanderig gebied met overal bomen. Dat ging dus niet werken.
Maar geen angst, de kaart was mee en de vrouwelijke niet-kunnen-kaartlezen-kunst heb ik niet geërfd van welke vrouw in mijn familie daar ook maar last van mag hebben. Zonder problemen vond ik daarom ook de Erik Rosenbergsvägen, waar ik moest zijn. Alleen toen het volgende probleem: nergens een school te vinden.
Ik heb de weg een aantal keer afgereden, op een parkeerplaats nogmaals de kaart bekeken en gecontroleerd en toen kwam het doemidee bij me op dat ik wel eens bij de compleet verkeerde straat zou kunnen staan: misschien moest ik wel bij een andere nogwatvägen zijn en was de school helemaal niet in de buurt!
Nu ik erover nadacht... alle scholen stonden immers op de kaart aangegeven met een aantal rode blokjes en de naam van de school erbij. Het rode blokje van de Sjumilaskogens Förskola mistte echter op de plek waar ik nu stond.
Uiteindelijk heb ik maar opgebeld; gelukkig had ik het nummer van mijn contactpersoon bij de school bij me. Die begon in het Zweeds, dus ben ik terug gaan praten in het Zweeds. Uitgelegd wie ik was (waarbij een erg verbaasde stem vroeg: maar je bent toch een uitwisselstudent?? Je spreekt Zweeds!) en toen haar Zweeds me te snel werd zijn we op het Engels overgeschakeld.
Ze legde nog uit dat de school eruit zag als een gebouw met twee verdiepingen, rode kleuren, stenen op de eerste verdieping en hout op de tweede. De hele woonwijk bestond helaas uit zulke gebouwen...
Het bleek dat ik heel dicht in de buurt van de school was geweest. Sterker nog, naast DE parkeerplaats waar ik mijn kaart had staan bekijken was de school, slim gecamoufleerd als een gewoon woonhuis.
Ik werd heel vriendelijk ontvangen en voorgesteld aan de Zweedse begeleidsters van de förskola. Vandaag zou ik meehelpen en observeren bij kinderen tussen de 1 en 4 jaar oud.
Omdat de kinderen naar buiten moesten voor de pauze werd ik gelijk aan het werk gezet: kinderen aankleden en klaar maken om naar buiten te gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Al snel stonden we buiten en binnen de kortste keren lagen de eerste peuters al ondersteboven in de plassen modderig regenwater, waren een aantal jongens elkaar aan het bewerken met plastic schepjes en werd ik met grote bewondering aangestaard door een van de jongste kinderen die ik net in een skipakje had gehesen.
Met een paar Zweedse woorden die ik nog kende van mijn vorige stage heb ik de jongens rustig naast elkaar laten spelen. Jammer genoeg leren we dit niet in de Zweedse les, zinnen als: 'jongens, nu even de schepjes gebruiken waar ze voor gemaakt zijn en moddertorens bouwen in plaats van je op elkaar uit te leven'. Ik vraag me af waarom: het is toch wel verdraaid handig als je weet hoe je het moet zeggen!
Toen we naar binnen gaan moesten alle skipakjes, laarzen en handschoenen uit, mutsen af en dikke sokken weer aan en ging de hele zooi in de droger. De kinderen gingen verder spelen en later op de dag hebben we nog met alle kinderen en begeleiders aardappelpuree, doperwtjes en visfile gegeten, wat er natuurlijk goed in ging (nou ja, goed? Niet alles kwam daar terecht waar het terecht had moeten komen natuurlijk) en lekker smaakte!
Bij het naar huis gaan kwamen een aantal oudere kinderen die op de tweede verdieping van het huis les hadden nog naar me toe met vragen, waarbij we een heus gesprek in het Zweeds hebben gevoerd. Ook werd ik nog gevraagd wat ik beter kon: fietsen of autorijden. Vanzelfsprekend kunnen alle vrouwen op mijn leeftijd namelijk al autorijden, zijn ze al getrouwd en hebben ze al een stuk of drie kinderen (nou, Lucas...)! Ik hield het er toch maar bij dat ik beter kon fietsen, wat ze toch heel knap vonden.
Verder heb ik vandaag Zweedse les gehad en voor de les besloten dat ik vandaag maar niet zelf ging koken. Geen gek idee, want tijdens de Zweedse les werd ik meegevraagd om naar een pizzatent te gaan. Graag!
Wat is namelijk het geval? De uitdrukking 'je kunt er van de vloer eten' is natuurlijk algemeen bekend. Als je je eten van de vloer af kunt likken en er geen besmettelijke, enge ziektes aan overhoudt moet het namelijk wel superschoon zijn!
Bij ons in de corridor gaat het volgende op op dit moment. Je kunt er van de vloer, het fornuis en het keukenblad eten. Je kunt er ook van de tegelmuurtjes, de ramen en het plafond likken. Er ligt namelijk echt genoeg.
Het keukenblad is al bijna niet meer te zien door de stapels 'schone' afwas. In alle vier gootstenen staan ladingen niet afgewassen borden, pannen en bekers. Het ene fornuis is zwart met een of andere bruine drab, de rechter is bruinlila gekleurd. De tegelmuurtjes zijn afwisselend wit (originele kleur) met overal rode kool spetters. Ook staan er nog een aantal vieze pannen op het fornuis waar aangekoekte etensresten in zitten.
Met andere woorden: er is voor de komende week genoeg aan etensresten in onze keuken te vinden om een heel dorp mee te voeden! Wanneer je een lekkere smaak aan je etensresten blieft kun je natuurlijk altijd de sausspetters van het plafond schrapen en die in je prakje eten meenemen!
Helaas komt niemand op het idee om zijn eigen spullen in onze à la carte keuken schoon te maken. Het meisje dat nu de cleaning week heeft is normaal erg netjes en schoon, maar volgens mij is ze op het moment niet thuis - niet helemaal goed geregeld dus.
Vandaag heeft de lamp in de gang het begeven. Er springt nu geen licht meer aan als je langsloopt en er is dus complete duisternis in de gang. Ook doet de lamp in de woonkamer het niet meer. Het heeft wel een voordeel: je ziet weinig van de rommel in de gang en in de woonkamer als het donker is. ZO smerig ziet het er hier dus nou ook weer niet uit…
… ’s nachts tenminste.
(Even ter geruststelling: ik vind het nog wel leuk in Zweden ;) )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
